ਨੂਰਜਹਾਂ ਦੇ ਦੂਜੇ ਵਿਆਹ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਬਦਲੀ? ਭਤੀਜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਮੁਗਲ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕੀਤਾ

ਇਹ ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਦਾ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਸੀ। ਹੁਣ,ਉਹ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਸੰਦੀਦਾ ਪਤਨੀ ਸੀ। ਮੁਗਲ ਪਤਨੀਆਂ ਅਕਸਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਦੀ ਘਾਟ ਬਾਰੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ,ਪਰ ਨੂਰਜਹਾਂ ਦਾ ਜਹਾਂਗੀਰ ਉੱਤੇ ਅਜਿਹਾ ਜਾਦੂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੇਹਰ (ਨੂਰ ਜਹਾਂ) ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਤੀ ਅਲੀ ਕੁਲੀ ਬੇਗ ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਅਤੇ ਮੁਗਲਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਕਰਨ ਦੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਮੁਹਾਰਤ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਜਹਾਂਗੀਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਰਮ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਸਗੋਂ ਦਰਬਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਤੱਕ,ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਮੂਹ ਵੀ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ।

ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਉਹ ਸ਼ਰਾਬੀ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੀ ਸਿਹਤ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਰਕਾਰ ‘ਤੇ ਆਪਣੀ ਪਕੜ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਕੀਤੀ। ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਨਾਮ ਦੀ ਹਿੰਦ ਦੀ ਰਾਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫੈਸਲੇ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਨਾਮ ‘ਤੇ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਨੂਰਜਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਲਏ ਗਏ ਜਾਪਦੇ ਸਨ। ਪੜ੍ਹੋ ਮੁਗਲ ਯੁੱਗ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਰਾਣੀ ਦੇ ਦਿਲਚਸਪ ਕਿੱਸੇ।

ਚੰਗੇ ਕੰਮਾਂ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ

1611 ਵਿੱਚ ਜਹਾਂਗੀਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਸਮੇਂ, 31 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਨੂਰਜਹਾਂ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੀ ਮਾਲਕ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਵੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਤੀ ਅਲੀ ਕੁਲੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਰਾਜ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਦੀ ਕਲਾ ਸਿੱਖੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੁਗਲਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਸੰਦੀਦਾ ਦਰਬਾਰੀਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਨਰ ਵੀ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਹਰਮ ਵਿੱਚ ਬਜ਼ੁਰਗ ਰਾਣੀਆਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਲਦੀ ਹੀ ਜਿੱਤ ਲਿਆ।

ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਹ ਹਰਮ ਦੀਆਂ ਮਹਿਲਾ ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਦੀ ਬਿਹਤਰੀ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 40 ਸਾਲ ਤੋਂ ਘੱਟ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਥਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚ, 40 ਤੋਂ 70 ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ, ਜੇਕਰ ਉਹ ਜੀਵਨ ਭਰ ਦੇ ਸਾਥੀ ਲੱਭ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਮਹਿਲ ਛੱਡਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ।

ਫਿਦਾ ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੇ ਮਜਨੂੰ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡਿਆ

ਨੂਰ ਨੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਇੱਕ ਦਿਆਲੂ ਅਤੇ ਦਾਨੀ ਬੇਗਮ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਈ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਲੋੜਵੰਦ ਜਾਂ ਅਨਾਥ ਕੁੜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਰੁਕ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਮਦਦ ਭੇਜਦੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੰਜ ਸੌ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗਰੀਬ ਦੁਲਹਨਾਂ ਲਈ ਸਸਤੇ ਪਰ ਸੁੰਦਰ ਕੱਪੜੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕੀਤੇ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਨੂਰ ਮਹਲੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ।

ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੁਗਲ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅਹੁਦਿਆਂ ‘ਤੇ ਰਹੇ ਫਰੀਦ ਭੱਕਰੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਰਾਣੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਕੱਪੜੇ, ਗਹਿਣੇ, ਘੋੜੇ ਅਤੇ ਹਾਥੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਵਜੋਂ ਦਿੱਤੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗਰੀਬਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਪੈਸਾ ਵੀ ਵੰਡਿਆ। ਦਰਬਾਰੀ ਰਿਵਾਜ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਦਾਨੀ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝੀ ਰਹੀ। ਭੱਕਰੀ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੂਰਜਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਤੋਂ ਇੰਨਾ ਮੋਹਿਤ ਸੀ ਕਿ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਇਸਲਾਮੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ ਮਜਨੂੰ ਅਤੇ ਖੁਸਰੋ ਵੀ ਤੁਲਨਾ ਵਿੱਚ ਫਿੱਕੀਆਂ ਪੈ ਗਈਆਂ।

ਆਪਣੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਗਲਾਸ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕ ਸਕਦੇ ਸੀ

ਸਲੀਮ (ਜਹਾਂਗੀਰ) ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ 18 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਸੁਆਦ ਚੱਖਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਅਕਬਰ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕਿਸੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਅਕਬਰ ਅਫਗਾਨਾਂ ਨਾਲ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ, ਸਲੀਮ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬੇਚੈਨੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਇੱਕ ਬੰਦੂਕਧਾਰੀ ਨੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇੱਕ ਗਲਾਸ ਸ਼ਰਾਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਾਜ਼ਗੀ ਦੇਵੇਗੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅੱਧੇ ਗਲਾਸ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਫਿਰ ਇਹ ਵੱਧ ਕੇ ਵੀਹ ਗਲਾਸ ਹੋ ਗਈ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਚੌਦਾਂ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਰਾਤ ਨੂੰ। ਇਹ ਨਸ਼ਾ ਇੰਨਾ ਗੰਭੀਰ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਗਲਾਸ ਚੁੱਕਣਾ ਅਸੰਭਵ ਹੋ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਹੀ ਵੈਦ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਛੇ ਕੱਪ ਤੱਕ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀ। ਪਰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਹ ਫਿਲੂਨਿਆ ਦਾ ਆਦੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਯੂਨਾਨੀ ਦਵਾਈ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਫੀਮ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੋ ਗਿਆ, ਇਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਅਤੇ ਤਾੜੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਰਾਬ, ਅਫੀਮ ਅਤੇ ਹੋਰ ਨਸ਼ੀਲੇ ਪਦਾਰਥ ਮੁਗਲ ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਮ ਆਦਤਾਂ ਸਨ। ਬਾਬਰ ਅਫੀਮ ਦਾ ਇੰਨਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਹੁਮਾਯੂੰ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਝਿੜਕਿਆ। ਮੁਸਲਮਾਨ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ, ਜਹਾਂਗੀਰ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਸੇਵਨ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਣ ਲਈ ਸੂਫੀ ਕਵੀ ਹਾਫਿਜ਼ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ।

ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ‘ਤੇ ਨੂਰ ਦੀ ਲਗਾਮ

ਪਰ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਦੀ ਵਧਦੀ ਗਿਣਤੀ ਨੇ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੀ ਸਿਹਤ ‘ਤੇ ਮਾੜਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਇਆ। ਸਾਹ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਵਿਗੜਨ ਲੱਗੀਆਂ। ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਚਿੰਤਤ ਸੀ। 1621 ਵਿੱਚ, ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੇ ਲਿਖਿਆ, “ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਦਾ ਗਿਆਨ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਹੈ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੁਸਖ਼ਿਆਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਮੇਰੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਖਪਤ ਨੂੰ ਘਟਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਸਰੀਰ ਲਈ ਨੁਕਸਾਨਦੇਹ ਭੋਜਨ ਤੋਂ ਵੀ ਦੂਰ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।

ਮੈਨੂਚੀ ਨੇ ਸਟੋਰੀਆ ਡੂ ਮੋਗੋਰ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਨੂਰ ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੂੰ ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਨੌਂ ਗਲਾਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾ ਪੀਣ ਲਈ ਮਨਾਉਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੀ। ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਇਹ ਗਲਾਸ ਪਰੋਸੇਗੀ। ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਇੱਕ ਸੰਗੀਤਕ ਇਕੱਠ ਦੌਰਾਨ, ਇਹ ਸ਼ਰਤ ਟੁੱਟਣ ਲੱਗੀ। ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਹੋਰ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਨੂਰ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਕਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਉਸਨੇ ਨੂਰ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ ‘ਤੇ ਰਗੜਿਆ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਨੇ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਝਗੜਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਛੁੱਟਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਗਾਇਕ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਭੱਜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਏ ਅਤੇ ਚੀਕਣ ਲੱਗੇ। ਜਹਾਂਗੀਰ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਘੱਟ ਗਿਆ। ਨੂਰ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਘੱਟ ਗਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਉੱਭਰੇ, ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਏ, ਅਤੇ ਉਹ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਖ਼ਤਰੇ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ, ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਭਰੇ।

ਮੁਆਫ਼ੀ ਮੰਗਣ ਦਾ ਉਹ ਅਨੋਖਾ ਅੰਦਾਜ਼!

ਮਨੂਚੀ ਦਾ ਅਗਲਾ ਬਿਰਤਾਂਤ, ਸ਼ਾਹੀ ਰਸੋਈ ਦੀ ਇੰਚਾਰਜ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਔਰਤ ਥੋਮਾਜ਼ੀਆ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾਲ, ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਦੇ ਸੁਹਜ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕਿੰਨਾ ਬੇਵੱਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਨੇ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ਰੱਖੀ: ਜੇਕਰ ਉਹ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਵੇ ਤਾਂ ਹੀ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਰਾਤ ਦੀ ਘਟਨਾ ਲਈ ਮਾਫ਼ ਕਰੇਗੀ। ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਆਫ਼ੀ ਮੰਗਣ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਅਪਮਾਨ ਤੋਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ ਨੇ ਇੱਕ ਹੱਲ ਸੁਝਾਇਆ। ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਜਦੋਂ ਰਾਣੀ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਸੈਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਰਾਜਾ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇਵੇ। ਜਹਾਂਗੀਰ ਨੇ ਇਹ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਨੂਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖੋ। ਮੇਰੀ ਆਤਮਾ ਤੁਹਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਹੈ।

ਫਿਰ ਰਾਜੇ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸਿਰਫ਼ ‘ਹਾਂ’ ਹੀ ਨਿਕਲਿਆ

ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਅਤੇ ਜਹਾਂਗੀਰ ਵਿਚਕਾਰ ਅਥਾਹ ਪਿਆਰ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਨੇ ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ। ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਰਾਜਦੂਤ ਥਾਮਸ ਰੋਅ ਅਤੇ ਈਸਟ ਇੰਡੀਆ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਕਈ ਹੋਰ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧੀਆਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵੀ ਜਹਾਂਗੀਰ ਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸ਼ਾਸਨ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਅਤੇ ਨੂਰ ਜਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਹੋਇਆ। ਰੂਬੀ ਲਾਲ, ਮਲਿਕਾ-ਏ-ਹਿੰਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੱਚ ਨਾਗਰਿਕ ਪੀਟਰ ਵੈਨ ਡੇਨ ਬ੍ਰੋਏਕ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਲਿਖਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਪੱਛਮੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਟੈਕਸਟਾਈਲ ਮਿੱਲ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਲਿਖਦੀ ਹੈ

ਜਹਾਂਗੀਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਵਿਲਾਸ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ। ਉਹ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਦਾ ਆਦੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਮਰਾਜ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੋਚਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣਾ ਆਖਰੀ ਪੀਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖਤਮ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਰਾਣੀ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਸ਼ਾਨ ਨਾਲ ਆਉਂਦੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹਿੱਲਦੇ ਬਿਸਤਰੇ ‘ਤੇ ਸੁਲਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਬਿਸਤਰਾ ਲਗਾਤਾਰ ਝੂਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ, ਰਾਜਾ ਸੌਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹੁੰਦਾ। ਰਾਣੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਮੌਕੇ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਕਿਵੇਂ ਉਠਾਉਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਹਰ ਇੱਛਾ ਦਾ ਜਵਾਬ ਰਾਜਾ ਵੱਲੋਂ “ਹਾਂ” ਨਾਲ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ।