ਕਿਉਂ, ਦਿੱਲੀ-ਆਗਰਾ ਜਿੱਤਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਬਾਬਰ ਦੇ ਸਾਥੀ ਇੱਥੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਨ?
Mughal Emperor Babur: ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ, ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬੁਲ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਬੇਗ ਬਹਾਦਰਾਂ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਵਾਪਸ ਜਾਣ 'ਤੇ ਅੜੇ ਸਨ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਬਾਬਰ ਇਸ ਵਿਸ਼ਾਲ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਲੁੱਟਣ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਇਬਰਾਹਿਮ ਲੋਦੀ ਉੱਤੇ ਜਿੱਤ ਦੇ ਨਾਲ, ਦਿੱਲੀ ਅਤੇ ਆਗਰਾ ਬਾਬਰ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ ਸਨ। ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਖਜ਼ਾਨੇ ਨੂੰ ਵੰਡਣ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਬੇਗ-ਬਹਾਦਰਾਂ, ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਅਤੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਅਨੁਸਾਰ ਨਕਦੀ, ਸੋਨਾ, ਚਾਂਦੀ ਅਤੇ ਗਹਿਣੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਵੰਡੇ। ਸਮਰਕੰਦ, ਖੁਰਾਸਾਨ, ਕਸ਼ਗਰ ਅਤੇ ਮੱਕਾ-ਮਦੀਨਾ ਨੂੰ ਵੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਭੇਜੇ ਗਏ ਸਨ। ਪਰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਬਾਬਰ ਦੇ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਲੋਕ ਆਗਰਾ ਦੀ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਮਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ, ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬੁਲ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਬੇਗ ਬਹਾਦਰਾਂ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ‘ਤੇ ਅੜੇ ਸਨ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਬਾਬਰ ਇਸ ਵਿਸ਼ਾਲ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਲੁੱਟਣ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਮੁਗਲ ਸਲਤਨਤ ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਅਗਲੇ 325 ਸਾਲਾਂ ਲਈ ਭਾਰਤ ‘ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹੋ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਬਾਬਰ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਨਾ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ‘ਚ ਵੰਡਿਆ
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਆਗਰਾ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਬਾਬਰ ਨੇ ਲੋਦੀ ਸਲਤਨਤ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਖਜ਼ਾਨੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ। 12 ਮਈ 1526 ਨੂੰ, ਖਜ਼ਾਨੇ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਅਤੇ ਵੰਡ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਸੱਤਰ ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਗਿਣੇ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਬਿਨਾਂ ਜਾਂਚ ਕੀਤੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਹੁਮਾਯੂੰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਬੇਗ-ਬਹਾਦੁਰਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਅਨੁਸਾਰ ਦਸ ਤੋਂ ਛੇ ਲੱਖ ਤੱਕ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਹਜ਼ਾਰਾ ਪਠਾਣਾਂ, ਅਰਬ, ਬਲੋਚਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਅਨੁਸਾਰ ਨਕਦੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਵਪਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪੈਸੇ ਭੇਜੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਆਏ ਸਨ। ਬਾਬਰਨਾਮਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਕਾਮਰਾਨ ਨੂੰ ਸੱਤਰ ਲੱਖ, ਮੁਹੰਮਦ ਜ਼ਮਾਨ ਮਿਰਜ਼ਾ ਨੂੰ ਪੰਦਰਾਂ ਲੱਖ ਅਤੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਅਸਕਰੀ ਅਤੇ ਹਿੰਦਾਲ ਨੂੰ, ਸਗੋਂ ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆਂ, ਦੋਸਤਾਂ ਅਤੇ ਅਜਨਬੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ, ਕੱਪੜੇ ਅਤੇ ਸੋਨੇ-ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਭੇਜੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।
ਲੋਦੀ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਗੁਲਾਮਾਂ ਅਤੇ ਨ੍ਰਿਤਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਭੇਜੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ। ਸਮਰਕੰਦ, ਖੁਰਾਸਾਨ, ਕਸ਼ਗਰ ਅਤੇ ਇਰਾਕ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੀਮਤੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਭੇਜੇ ਗਏ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਸ਼ੇਖਾਂ ਨੂੰ ਮੱਕਾ ਅਤੇ ਮਦੀਨਾ ਨੂੰ ਵੀ ਪੈਸੇ ਭੇਜੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਕਾਬੁਲ ਅਤੇ ਸਦੀ-ਬਰਸਾਕ ਦੀ ਪਰਜਾ ਵਿੱਚ, ਹਰ ਆਜ਼ਾਦ, ਗੁਲਾਮ, ਬੁੱਢਾ, ਬੱਚੇ, ਆਦਮੀ ਅਤੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਸ਼ਾਹਰੁਖੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਇਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹੋ
ਜੰਗ ‘ਚ ਜਿੱਤ ਪਰ ਜਨਤਾ ਵਿਚ ਵਿਰੋਧ
ਬਾਬਰ ਨੇ ਜੰਗ ਜਿੱਤ ਲਈ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਸਾਮਰਾਜ ਸਥਾਪਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਪਰ ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਉਸਨੂੰ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਲੜਨ ਅਤੇ ਹਰਾਉਣ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ‘ਤੇ ਭੱਜ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਸਥਾਨਕ ਆਬਾਦੀ ਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਨਾਕਾਬੰਦੀ ਕਰਕੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਲ ਵਿੱਚ ਕਾਸਿਮ ਸੰਭਲੀ, ਮੇਵਾਤ ਵਿੱਚ ਹਸਨ ਖਾਨ ਮੇਵਾਤੀ, ਬਿਆਨਾ ਵਿੱਚ ਨਿਜ਼ਾਮ ਖਾਨ, ਧੌਲਪੁਰ ਵਿੱਚ ਮੁਹੰਮਦ ਜ਼ੈਤੂਨ, ਗਵਾਲੀਅਰ ਵਿੱਚ ਤਾਤਾਰ ਖਾਨ, ਰਾਪਡੀ ਵਿੱਚ ਹੁਸੈਨ ਖਾਨ, ਇਟਾਵਾ ਵਿੱਚ ਕੁਤੁਬ ਖਾਨ, ਕਲਪੀ ਵਿੱਚ ਆਲਮ ਖਾਨ ਵਰਗੇ ਕਈ ਪਤਵੰਤਿਆਂ ਨੇ ਸਮਰਥਨ ਦਿੱਤਾ।
ਕੰਨੌਜ ਅਤੇ ਗੰਗਾ ਪਾਰ ਦੇ ਪਠਾਣਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਸੀ। ਮਾਰਗੂਬ ਨਾਮ ਦੇ ਇੱਕ ਗੁਲਾਮ ਨੇ ਮਥੁਰਾ ਵਿੱਚ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਾਬਰ ਮਈ ਦੀ ਤੇਜ਼ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਆਗਰਾ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਡਰ ਕੇ ਇੱਧਰ-ਉੱਧਰ ਭੱਜ ਗਏ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਲਿਖਿਆ, “ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਅਨਾਜ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ।
ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਨਫ਼ਰਤ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਕਾਰਨ ਚੋਰੀ ਅਤੇ ਲੁੱਟਮਾਰ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਸੜਕਾਂ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਖਜ਼ਾਨਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹਰ ਪਰਗਣੇ ਵਿੱਚ ਆਦਮੀ ਭੇਜਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭੇਜਣ ਦੀ ਤਾਕਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਗਰਮੀ ਬਹੁਤ ਸੀ ‘ਤੇ ਲੋਕ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਮਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਨਾਲ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵਤਨ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਜਿੱਦ
ਬਾਬਰ ਦੇ ਨਾਲ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ ਦਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਹੁਣ ਘੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਜ਼ਾਨੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਹਿੱਸਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਮੌਸਮ, ਭੋਜਨ, ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ, ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਥਾਨਕ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਹਰ ਕਦਮ ‘ਤੇ ਵਿਰੋਧ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵਤਨ ਛੱਡੇ ਹੋਏ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ ਸਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਾਬਰ ਪ੍ਰਤੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਮਰਨ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਕਿਸੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਵੱਸਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਾਬਰ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਆਈ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਬਾਰਾਂ ਹਜ਼ਾਰ ਲੋਕ ਸਨ। ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਹੁਣ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਨਾਲ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਯਾਦ ਕੀਤਾ, “ਇਸ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਾਬੁਲ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭੀਖ ਮੰਗਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ, ਗਰਮੀ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਗੇ। ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਮੇਰਾ ਪਸੀਨਾ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਖੂਨ ਵਹਾਉਣਗੇ, ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਦੇ ਉਲਟ ਨਹੀਂ ਬੋਲਣਗੇ। ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣਾ ਗੁੱਸਾ ਘਟਾ ਰਹੇ ਹਨ।”
ਬਾਬਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਵਾਪਸ
ਬੇਸ਼ੱਕ, ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਅੱਕ ਰਹੇ ਸਨ, ਪਰ ਬਾਬਰ ਇਸ ਵੱਡੀ ਜਿੱਤ ਨੂੰ ਇੰਨੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਜੋ ਇਸ ਸਮੇਂ ਕਾਬੁਲ ਤੋਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਆਏ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋਕਣਾ ਪਿਆ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਨ ਬਦਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਉਸ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, ਜਿਵੇਂ ਦੁਨੀਆਂ ਉੱਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਮਾਨ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹਤ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਲਈ ਜ਼ਮੀਨ ਅਤੇ ਪਰਜਾ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਹ ਅਸੰਭਵ ਹੈ। ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਬੋਝ ਚੁੱਕਿਆ, ਕਿੱਥੋਂ ਕਿੱਥੇ ਆਇਆ। ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਜੋਖਮ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਕੇ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਬਹੁਤ ਖੂਨ-ਖਰਾਬਾ ਹੋਇਆ।
ਫਿਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਇੰਨੇ ਵੱਡੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਹਰਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵਿਸ਼ਾਲ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਅਜਿਹਾ ਕੀ ਦਬਾਅ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਵਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਇੰਨੀ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕਾਬੁਲ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸੇ ਗਰੀਬੀ ਵਿੱਚ ਫਸ ਜਾਵਾਂ? ਬਾਬਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਜੋ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਜੋ ਮੇਰੀ ਭਲਾਈ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਵੀ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਬਾਰੇ ਬਕਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਹਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਦੀ ਤਾਕਤ ਜਾਂ ਸ਼ਕਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਬਿਸਮਿੱਲਾਹ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਹਿੰਦ ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਆਉਣ ਲਗਾ
ਖਵਾਜਾ ਕਲਾਂ ਉਹ ਸਰਦਾਰ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਬਾਬਰ ਦੇ ਨਾਲ ਕਾਬੁਲ ਤੋਂ ਆਗਰਾ ਤੱਕ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅੜੀਅਲ ਸੀ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਕਾਬੁਲ ਅਤੇ ਗਜ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਲੋਕ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਲੌਜਿਸਟਿਕਸ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਬਾਬਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦਾ ਗਜ਼ਨੀ, ਕਿਰਦੀਜ, ਸੁਲਤਾਨ-ਮਸੂਦੀ ਹਜ਼ਾਰਾ ਅਤੇ ਘੋੜਮ ਪਰਗਨਾ ਵੀ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਕੰਧ ‘ਤੇ ਖਵਾਜਾ ਨੇ ਜੋ ਦੋਹਰੀ ਲਿਖੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਬਾਬਰ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਕੁਸ਼ਲਤਾ-ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਜਿਸ ਨੇ ਸਿੰਧ ਪਾਰ ਕਰ ਲਿਆ, ਤਾਂ ਚਾਵੇ ਹਿੰਦ ਦੀ ਕਰਾਂ ਤਾਂ ਹੋਵੇ ਮੁੰਹ ਕਾਲਾ
ਬਾਬਰ ਨੇ ਖਵਾਜਾ ਦੀ ਇਸ ਆਇਤ ਨੂੰ ਅਪਮਾਨ ਸਮਝਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਇਸ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਹਾਂ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਣ ਵਾਲਾ ਆਇਤ ਲਿਖਣਾ ਮੇਰਾ ਅਪਮਾਨ ਹੈ। ਬਾਬਰ ਨੇ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋਏ ਖਵਾਜਾ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਤੋਂ ਨਾਰਾਜ਼ ਸੀ। ਕੰਧ ‘ਤੇ ਲਿਖੀ ਆਇਤ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਆਪਣੇ ਜਵਾਬੀ ਪੱਤਰ ਵਿੱਚ, ਬਾਬਰ ਨੇ ਇਹ ਰੁਬਾਈ ਲਿਖੀ।
ਬਹੁਤ-ਬਹੁਤ ਦਿਆਲੂ ਬਾਬਰ ਦਾ ਬਹੁਤ-ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ
ਕਿ ਸਿੰਧ, ਹਿੰਦ ਆਦਿ ਸਾਰੇ ਉਸ ਦੇ ਦਾਨੀ ਅਤੇ ਉਦਾਰ ਹਨ
ਜੇ ਇਹ ਗਰਮੀ ਅਸਹਿ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸਰਦੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ
ਤਾਂ ਯਾਦ ਕਰ ਗਜ਼ਨੀ ਵਿਚ ਸਰਦੀਆਂ ‘ਤੇ ਠੰਡ ਦੀ ਮਾਰ
