ਦੇਸ਼ ਲਈ ਮਰ ਮਿਟਣ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ… ਭਰੀ ਜਵਾਨੀ ਪੀ ਲਿਆ ਸ਼ਹਾਦਤ ਦਾ ਜਾਮ… ਰੁਆ ਦੇਵੇਗੀ ਕਾਰਗਿਲ ਦੇ ਇਸ ਜਾਂਬਾਜ਼ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
Kargil Vijay Diwas: ਕਾਰਗਿਲ ਦੀ ਜਿੱਤ ਦੇ 25 ਸਾਲ ਪੂਰੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਇਸ ਦਿਨ ਭਾਰਤ ਦੇ ਬਹਾਦਰ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕਰਾਰਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ Kargil Vijay Diwas: ਕਦੇ ਵੀ ਭੁੱਲ ਨਹੀਂ ਸਕਣਗੇ। ਪਰ ਇਸ ਜਿੱਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ 500 ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਕੁਰਬਾਨ ਕੀਤੀਆਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵੀਰ ਸਪੂਤਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਬਹਾਦੁਰ ਨੌਜਵਾਨ ਵੀ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਸਿਰਫ 22 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸੇ ਬਹਾਦੁਰ ਜਵਾਨ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ...
ਵਿਜਅੰਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਦਿਨ ਦੇ 24 ਘੰਟੇ, ਹਫ਼ਤੇ ਦੇ ਸੱਤੇ ਦਿਨ ਅਤੇ ਸਾਲ ਦੇ 365 ਦਿਨ ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਜਾ ਕਰ ਕੇ ਦਿਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਜੋ ਵੀ ਚੰਗੀ ਚੀਜ਼ ਵਾਪਰਦੀ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਵਿਜਅੰਤ ਨੇ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕੀਤੀ ਹੈ।’
ਕਾਰਗਿਲ ‘ਚ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਕੈਪਟਨ ਵਿਜਅੰਤ ਥਾਪਰ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ 25 ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਉਸਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਵਿਜਯੰਤ ਦੇ ਪਿਤਾ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਕਰਨਲ ਵੀਐੱਨ. ਥਾਪਰ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਥਾਪਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਹਰ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।
ਵਿਜਅੰਤ ਥਾਪਰ ਦਾ ਕਮਰਾ
ਵਿਜਅੰਤ ਦੇ ਖਿਡੌਣੇ, ਵਰਦੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਡਾਇਰੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਅਜੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਲੋਕ ਆ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰੌਬਿਨ (ਵਿਜਯੰਤ) ਦਾ ਜਾਣਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਦੁਖਦਾਈ ਘਟਨਾ ਹੈ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਮਾਣ ਵਾਲਾ ਪਲ ਵੀ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਲਈ ਸ਼ਹਾਦਤ ਕਿਸੇ ਵੀ ਫੌਜੀ ਲਈ ਸੁਭਾਗ ਦੀ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਫੌਜ ਦੀ ਵਰਦੀ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲੇ ਹਰ ਸਿਪਾਹੀ ਦਾ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵਿਜਯੰਤ ਨੂੰ ਇਹ ਸਨਮਾਨ ਮਿਲਿਆ।
ਵੀਐਨ ਥਾਪਰ ਵਿਜਅੰਤ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ – ਲੋਕ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਭੁੱਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੇ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸਕੂਲਾਂ-ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਮਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਜਵਾਨ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਗੁਆਉਣ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵਿਜਯੰਤ ਦੀ ਮਾਂ ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ-
‘ਬੇਟੇ ਦਾ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਨਾਲ ਮਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਚ ਖਲਾਅ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਜੋ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਮਾਂ ਲਈ ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਗੁਆਉਣਾ ਮਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਔਖਾ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ, ਪਰ ਸਾਡਾ ਦੇਸ਼ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਹੈ। ਇੰਡੀਆ ਫਸਟ ਜੋ ਅਸੀ ਬੋਲਦੇ ਹਾਂ, ਹਰ ਬੱਚੇ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹ ਸਿਖਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਹਿਲਾ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।’
ਇਹ ਵੀ ਪੜ੍ਹੋ
22 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਸਨ ਵਿਜਅੰਤ
22 ਸਾਲ ਦੇ ਵਿਜਅੰਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਜਜ਼ਬਾ ਕਿਵੇਂ?
ਵਿਜਅੰਤ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਬਲੀਦਾਨ ਦੇ ਦਿਨ ਤੱਕ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਫੌਜੀ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡਿਫੇਂਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਵਿਜਅੰਤ ਨੇ ਖੁਦ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਹੀ ਭਰਤੀ ਹੋਣਗੇ।
ਵੀਐਨ ਥਾਪਰ ਉਸ ਦੌਰ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਵਿਜਅੰਤ ਦਸੰਬਰ 1998 ਵਿੱਚ ਕਮਿਸ਼ਨ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਫੌਜ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਸਦੀ ਕੁਪਵਾੜਾ ਵਿਚ ਪੋਸਟਿੰਗ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਗਵਾਲੀਅਰ ਤੋਂ ਕੁਪਵਾੜਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਰੇਲਗੱਡੀ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਤੁਗਲਕਾਬਾਦ ਤੋਂ ਹੋ ਕੇ ਲੰਘੇਗੀ। ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਏ, ਉਹ ਸਾਡੀ ਆਖਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸੀ, ਮਹਿਜ਼ 5-6 ਮਿੰਟ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਕੁਪਵਾੜਾ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਵਿਜਅੰਤ ਥਾਪਰ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ
ਉਹ ਛੋਟੀ ਬੱਚੀ…
ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੁਪਵਾੜਾ ‘ਚ ਅੱਤਵਾਦ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਭਿਆਨਕ ਲੜਾਈ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਦਹਿਸ਼ਤ ਦੇ ਸਾਏ ਹੇਠ ਵੀ ਵਿਜਅੰਤ ਦੀ ਜਿੰਦਾਦਿਲੀ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅੱਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਵਿਜਅੰਤ ਕੁਪਵਾੜਾ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਮਿਸ਼ਨ ਲਈ ਆਉਂਦੇ-ਜਾਂਦੇ ਇੱਕ ਝੌਂਪੜੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮਾਸੂਮ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਉਹ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਨਾਲ ਵੇਖਦੀ ਸੀ। ਵਿਜਅੰਤ ਉਸ ਦੀ ਚੁੱਪ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਲੜਕੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ।
ਉਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣ ਕੇ ਵਿਜਅੰਤ ਪਿਘਲ ਗਏ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਮਿਲਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਲੜਕੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਕਲੇਟ ਦਿੰਦਾ ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਲੜਕੀ ਵਿਚ ਸੁਧਾਰ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਵਿਜਅੰਤ ਨੂੰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਇੰਨਾ ਲਗਾਅ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਖਰੀ ਪੱਤਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਵਿਜਅੰਤ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਜ ਵੀ ਲੜਕੀ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿਚ ਹਨ, ਉਸ ਦੀ ਹਰ ਜ਼ਰੂਰਤ ਪੂਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਧੀ ਵਾਂਗ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਵੀਐਨ ਥਾਪਰ ਰੁਕਸਾਨਾ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਹਰ ਸਾਲ ਕੁਪਵਾੜਾ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਕੁਪਵਾੜਾ ਵਿੱਚ ਦੋ ਖਤਰਨਾਕ ਮੁਠਭੇੜਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਜਅੰਤ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਰਹੇ ਅਤੇ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦਾ ਸਫਾਇਆ ਕੀਤਾ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਟੈਲੀਫੋਨ ‘ਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਵਿਜਅੰਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਲਾਈਵ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਲਗਭਗ ਤੀਹ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਫੋਨ ਕਾਲ ਬਾਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਦੱਸਦੀ ਹੈ- ‘ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਬੇਟਾ ਸੰਭਲ ਕੇ ਰਹਿਣਾ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਮਮਾ, ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਬਣੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਗਲਤ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਗੋਲੀ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ।’
ਵਿਜਅੰਤ ਥਾਪਰ ਚੌਕ
ਵਿਜਅੰਤ ਦਾ ਉਹ ਆਖਰੀ ਕਾਲ..
ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਥਾਪਰ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਵਿਜਅੰਤ ਫੌਜ ‘ਚ ਭਰਤੀ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਉਹ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਛੁੱਟੀ ‘ਤੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ‘ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂਗਾ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸੌਂਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਖਰਚ ਕਰਾਂਗਾ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਉਹ ਕੁਪਵਾੜਾ ਤੋਂ ਕਾਰਗਿਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਰੀਬ ਢਾਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ, ਜਦੋਂ 2 ਰਾਜਪੂਤਾਨਾ ਰਾਈਫ਼ਲਜ਼ ਨੇ ਤੋਲੋਲਿੰਗ ‘ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
14 ਜੂਨ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ, ਮਮਾ, ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਅਸੀਂ ਤੋਲੋਲਿੰਗ ਜਿੱਤ ਗਏ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਅਖਬਾਰ ਵਿਚ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਜੰਗ ਲਈ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਉਸ ਦਿਨ ਕੁਝ ਦੇਰ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਿਜਅੰਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ 20 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਫ਼ੋਨ ਕਰਾਂਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਟਾਸਕ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। 20 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਫੋਨ ਤਾਂ ਆਇਆ ਪਰ ਵਿਜਅੰਤ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਆਰਮੀ ਹੈੱਡਕੁਆਰਟਰ ਤੋਂ। ਮੈਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਛੋਟੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਵਿਜਅੰਤ ਦੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ।
ਕਿਵੇਂ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਵਿਜਅੰਤ?
28 ਜੂਨ 1999 ਰਾਤ ਦੇ 8 ਵਜੇ ਸੀ। 2 ਰਾਜਪੂਤਾਨਾ ਰਾਈਫਲਜ਼ ਦੀ ਟੀਮ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਫੌਜ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਨੌਲ ਵੱਲ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਠੰਢੀ ਰਾਤ ਸੀ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਾਹਮਣੇ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾ ਰਹੇ ਸਨ। 22 ਸਾਲਾ ਵਿਜਅੰਤ ਥਾਪਰ ਇਸ ਟੀਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਹਾੜੀ ‘ਤੇ ਬੈਠੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨੇ ਅਚਾਨਕ ਤੋਪਾਂ ਤੋਂ ਅੱਗ ਦੇ ਗੋਲੇ ਦਾਗਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਇਕ ਪਲ ਵਿਚ ਚਿੱਟੀ ਬਰਫ਼ ਲਾਲ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦੇ ਹਮਲੇ ਕਾਰਨ ਧਰਤੀ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ।
ਵਿਜਅੰਤ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਟੀਮ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਰਸਤਾ ਭਟਕ ਗਈ। ਰਾਤ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਅਤੇ ਠੰਢ ਅਤੇ ਥਕਾਵਟ ਕਾਰਨ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਗੋਲੀ ਚੱਲਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਇਕ ਪਹਾੜੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਰ ਕੋਈ ਉਸ ਪਾਸੇ ਚੜ੍ਹਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਨੋਲ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੱਕ ਯੂਨਿਟ ਮੌਜੂਦ ਸੀ ਜੋ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਫੌਜ ਨਾਲ ਲੜ ਰਹੀ ਸੀ।
ਵਿਜਅੰਤ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਏਕੇ 47 ਲੈ ਕੇ ਲਗਾਤਾਰ ਫਾਇਰਿੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਦੁਸ਼ਮਣ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆ ਰਹੇ 2 ਰਾਜਪੂਤਾਨਾ ਰਾਈਫਲਜ਼ ਦੇ ਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਥੋਂ ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਇੰਨੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਸੀ ਕਿ ਸਿਪਾਹੀ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕਵਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਰਾਤ ਦੇ 2 ਵਜੇ ਵਿਜਅੰਤ ਨੇ ਕਵਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ‘ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਹਮਲਾ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਸੇ ਦੌਰਾਨ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਗੋਲੀ ਵਿਜਅੰਤ ਦੇ ਸਿਰ ‘ਚ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਉਹ ਉਥੇ ਹੀ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ।
ਵਿਜਅੰਤ ਦਾ ਆਖਰੀ ਖ਼ਤ ਅੱਜ ਵੀ ਕਰੋੜਾਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਸਰੋਤ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਸ਼ਹਾਦਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਨਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦੇਣਾ। ਉਸ ਚਿੱਠੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ-
‘ਡਿਅਰ ਪਾਪਾ, ਮੰਮੀ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਮਿਲੇਗੀ, ਮੈਂ ਸਵਰਗ ਵਿਚ ਅਪਸਰਾਵਾਂ ਦੀ ਮਹਿਮਾਨਨਿਵਾਜ਼ੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਪਛਤਾਵਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਮਨੁੱਖੀ ਜਨਮ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਹੋ ਕੇ ਭਾਰਤ ਮਾਤਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹਾਂਗਾ। ਜੇ ਹੋ ਸਕੇ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਆ ਕੇ ਇਸ ਥਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖੋ ਜਿੱਥੇ ਫ਼ੌਜ ਨੇ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਲੜਾਈ ਲੜੀ ਸੀ। ਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਕੁਰਬਾਨੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਜਾਵੇ। ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਕਰਨੀ ਮਾਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਰੱਖੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਜੋ ਵੀ ਅੰਗ ਦਾਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ, ਦਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਅਨਾਥ ਆਸ਼ਰਮ ਨੂੰ ਕੁਝ ਪੈਸਾ ਦਾਨ ਕਰ ਦਿਓ ਅਤੇ ਰੁਕਸਾਨਾ ਨੂੰ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਪੈਸੇ ਦਿੰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਅਤੇ ਯੋਗੀ ਬਾਬਾ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਣਾ। ਬਰਡੀ ਨੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਵਾਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਭੁੱਲਣਾ। ਠੀਕ ਹੈ, ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਲਈ ਡਰਟੀ ਡਜਨ ਦੀ ਟੁਕੜੀ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਟੀਮ ਵਿੱਚ 12 ਜਵਾਨ ਹਨ।
ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਭ ਨੂੰ ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਵਾਂ, ਲਿਵ ਲਾਈਫ, ਕਿੰਗ ਸਾਈਜ਼, ਤੁਹਾਡਾ ਰੋਬਿਨ
ਵਿਜਅੰਤ ਥਾਪਰ ਦਾ ਆਖਰੀ ਖਤ
ਵਿਜਅੰਤ ਦੇ ਪਿਤਾ ਵੀਐਨ ਥਾਪਰ ਪਿਛਲੇ 25 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਸਾਲ ਕਾਰਗਿਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਥਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ 25 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸਿਹਤ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉੱਥੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਿਆ। ਪਰ ਮੈਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉੱਥੇ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਓ। ਜਿੱਥੇ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਬਹਾਦਰ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਆਪਣਾ ਖੂਨ ਵਹਾਇਆ ਹੈ।
