ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ, ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਹਰ ਬਿਮਾਰੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਿੱਲੀ

Bangla Sahib Gurudwara Delhi: ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਸਿੱਖ ਤੀਰਥ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੈਲਾਨੀ ਸਥਾਨ ਵੀ ਹੈ। ਇਹ 1783 ਵਿੱਚ ਸਿੱਖ ਜਰਨੈਲ ਸਰਦਾਰ ਭਾਗਲ ਸਿੰਘ ਦੁਆਰਾ ਬਣਵਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ।

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਕੰਪਲੈਕਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਮਰਾ, ਹਸਪਤਾਲ, ਸਕੂਲ, ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਵੀ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲੰਗਰ ਵੀ ਵਰਤਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਲਗਭਗ 24 ਘੰਟੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੇ ਪਾਠ ਅਤੇ ਸ਼ਬਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਬ੍ਰਹਮ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਜੋੜਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮੰਦਰ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਕੁਝ ਦਿਲਚਸਪ ਤੱਥ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਵੋਗੇ। ਤਾਂ ਆਓ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਦਿਲਚਸਪ ਤੱਥਾਂ ਬਾਰੇ।

ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ

ਇਹ ਪਵਿੱਤਰ ਸਥਾਨ ਪਹਿਲੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਾਜਾ ਜੈ ਸਿੰਘ ਦਾ ਬੰਗਲਾ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਥਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਜੈਸਿੰਘ ਪੁਰਾ ਪੈਲੇਸ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸੰਨ 1664 ਵਿਚ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਅੱਠਵੇਂ ਗੁਰੂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਇਸ ਬੰਗਲੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਚੇਚਕ ਅਤੇ ਹੈਜ਼ੇ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਸਨ। ਫਿਰ ਅੱਠਵੇਂ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂ ਨੇ ਬੰਗਲੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖੂਹ ਤੋਂ ਮੁਢਲੀ ਸਹਾਇਤਾ ਅਤੇ ਤਾਜ਼ਾ ਪਾਣੀ ਦੇ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ ਪਾਣੀ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।

8ਵੇਂ ਗੁਰੂ ਸ੍ਰੀ ਹਰਕਿਸ਼ਨ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਕੁਝ ਖਾਸ ਗੱਲਾਂ

ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਧਾਰਮਿਕ ਗੁਰੂਆਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵ ਹੈ। ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਕੁੱਲ 10 ਗੁਰੂ ਹੋਏ ਹਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ 8ਵੇਂ ਗੁਰੂ ਸ੍ਰੀ ਹਰਕਿਸ਼ਨ ਸਨ। ਗੁਰੂ ਹਰਕਿਸ਼ਨ ਨੇ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਦੀ ਗੱਦੀ ਸੰਭਾਲੀ ਸੀ, ਭਾਵ ਸਿਰਫ 5 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ 7ਵੇਂ ਗੁਰੂ ਸਨ। ਗੁਰੂ ਹਰਕਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਨਾਮ ਗੁਰੂ ਹਰਿ ਰਾਏ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਗੁਰੂ ਦਾ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲਿਆ।

ਗੁਰੂ ਹਰਕਿਸ਼ਨ ਨੇ ਭੇਦਭਾਵ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਲਾ ਪੀਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ 1661 ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗੱਦੀ ਸੌਂਪੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿਰਫ 3 ਸਾਲ ਲਈ 8ਵੇਂ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਰਫ਼ 8 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਚੇਚਕ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਇਸ ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੇ ਵੱਡੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਉਸਨੇ ਰਾਜਾ ਜੈ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਠਹਿਰਿਆ, ਚੇਚਕ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ, ਉਸੇ ਖੂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪ ਵੀ ਇਸ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ 1664 ਵਿੱਚ ਜੋਤੀ ਜੋਤ ਸਮਾ ਗਏ।