ਦੁਸ਼ਮਣ ਸੀ ਮਜ਼ਬੂਤ… ਮੌਸਮ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੱਖ ‘ਚ …ਪਰ ਸਾਡੇ ਹੌਂਸਲਿਆਂ ਨੇ ਜਿੱਤ ਲਈ ‘ਟਾਈਗਰ ਹਿੱਲ’

ਖ਼ਰਾਬ ਮੌਸਮ ਦੇ ਬਾਬਜੂਦ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨਾਲ ਲੋਹਾ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਯੋਧੇ

ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਫ਼ੌਜੀ ਜੰਗ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਅਹਿਮ ਚੀਜ਼ ਉਸ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਉਸਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕਾਰਗਿਲ ਯੁੱਧ ਵਿਚ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਇਕਾਂ ਨੇ ਦਿਖਾਇਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਢੇਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਕਾਰਗਿਲ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਾਹਮਣੇ ਸਨ ਅਤੇ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾਈਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਗ੍ਰੇਨੇਡ ਸੁੱਟੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ, ਸਥਿਤੀਆਂ ਵੀ ਅਨਕੂਲ ਨਹੀਂ ਸਨ।

ਪਰ ਇਸ ਸਭ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਅਥਾਹ ਦਲੇਰੀ ਦਿਖਾਈ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨੂੰ ਕਰਾਰਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਇੱਕ ਬਹਾਦਰ ਅਤੇ ਸੂਰਬੀਰ ਸਿਪਾਹੀ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ ਬਲਜੀਤ ਸਿੰਘ, ਜਿਸ ਨੇ ਕਾਰਗਿਲ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਸੀ। ਐਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਹ ਜੰਗ ਜਿੱਤਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਰਤੇ। ਕਰਗਿਲ ਵਿਜੈ ਦਿਵਸ ਮੌਕੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਆਪਣੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।

ਬਲਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਜੁਬਾਨੀ…ਜੰਗ ਦੀ ਕਹਾਣੀ…

ਮੈਂ 12 ਮਈ ਨੂੰ ਪੋਸਟਿੰਗ ਲਈ ਬਾਲਾਪੁਰ, ਕਸ਼ਮੀਰ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਘੁਸਪੈਠ ਹੋਈ ਹੈ। 14 ਮਈ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਦਰਾਸ ਸੈਕਟਰ ਜਾਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮਿਲਿਆ। ਸਾਡੇ ਕਮਾਂਡਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਅੱਤਵਾਦੀ ਦਰਾਸ ਸੈਕਟਰ ‘ਚ ਦਾਖਲ ਹੋਏ ਹਨ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਉੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਅਸੀਂ 14 ਮਈ ਨੂੰ ਹੀ ਦਰਾਸ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਏ। ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹਮਲਾ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਫੌਜੀਆਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ ਸੀ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਫ਼ੌਜੀ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਸੀਓ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਹੀ ਸਿਪਾਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾ ਦੇਣਗੇ।

ਸਾਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕੰਪਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ। ਸਾਡਾ ਇੱਕ ਅਫ਼ਸਰ ਲੜਾਈ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸੋਗ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਵਧ ਰਹੇ ਸੀ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਹਾਵੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੌਸਮ ਵੀ ਸਾਡੇ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ। ਠੰਡ ਇੰਨੀ ਤੇਜ਼ ਸੀ ਕਿ ਸਰੀਰ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ, ਬਰਫ ਲਗਾਤਾਰ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਉਸ ਮੌਸਮ ਮੁਤਾਬਕ ਗਰਮ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ।

ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ ਦੁਸ਼ਮਣ…

ਸਾਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਗਰਮ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕੇ। ਭੋਜਨ ਰਾਸ਼ਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਪਹਾੜ ‘ਤੇ ਪੈਦਲ ਚੜ੍ਹਨਾ ਪਿਆ, ਸਾਮਾਨ ਭਾਰੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਚੁੱਕਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਭੋਜਨ ਨਾਲੋਂ ਹਥਿਆਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਨ। ਇੱਕ ਬੈਕਪੈਕ ‘ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਚੁੱਕਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ। ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਜੋ ਵੀ ਦਰਾਸ ਵਿਚ ਤਾਇਨਾਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲਈ 12 ਦਿਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਉਥੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਵੀ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਸਾਡੇ ਕਮਾਂਡਰ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਟਾਈਗਰ ਹਿੱਲ ‘ਤੇ ਆ ਗਏ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਗੋਲੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਤੋਪਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸਿਵਲ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਿੱਚ ਸਨ, ਜੋ ਅਫਸਰ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਨੀਲੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ ਜੋ ਸਿਪਾਹੀ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਹਲਕੇ ਪੀਲੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਡਰੈੱਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾਈ ਹੋਈ, ਉਹ ਇਹ ਭਰਮ ਫੈਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਫੌਜ ਦੇ ਜਵਾਨ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਨ।

ਉਥੇ ਕੈਪਟਨ ਸ਼ੇਰ ਖਾਨ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ‘ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੋਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਫੌਜੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ‘ਤੇ ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜੀ ਦੀ ਗੋਲੀ ਸ਼ੇਰ ਖਾਨ ਨੂੰ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਗਿਆ। ਕੈਪਟਨ ਸ਼ੇਰ ਖ਼ਾਨ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਸ੍ਰੀਨਗਰ ਅਤੇ ਫਿਰ ਦਿੱਲੀ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਇਹ ਮੰਨਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਫ਼ੌਜ ਨੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੇ ਲਾਸ਼ ਲੈਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਟਾਈਗਰ ਹਿੱਲ ਤੋਂ ਕਰੀਬ 10 ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕਰਕੇ ਸ਼ੇਰ ਖ਼ਾਨ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਬੇਸ ‘ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ ਸੀ।

ਸਾਡੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਰਸਤੇ ਦਾ ਕੋਈ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਲੜਾਈ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧ ਰਹੇ ਸੀ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਾਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸਨ, ਉਹ ਰਸਤੇ ‘ਤੇ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਨਾ ਵਧ ਸਕੀਏ। ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਪਹਾੜੀ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਸਕੇ। ਪਾਕਿਸਤਾਨੀਆਂ ਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪੋਸਟਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਹੇਠਾਂ ਤੋਂ ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਪਰੋਂ ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਕਿਵੇਂ ਕੀਤਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਫੌਜ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ?

5 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਸਵੇਰੇ 3 ਵਜੇ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਚੌਕੀਆਂ ‘ਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ। 6 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ‘ਤੇ ਜਵਾਬੀ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ। ਸਾਡੇ ਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਮੂੰਹਤੋੜ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤੀ ਅਜਿਹੀ ਬਣ ਗਈ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਆਹਮੋ-ਸਾਹਮਣੇ ਹੋ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਲੜਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ 2 ਅਫਸਰਾਂ ਅਤੇ 19 ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਉਥੇ ਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਭੱਜ ਗਏ।

ਅਫਸੋਸ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ 6 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਜਵਾਬੀ ਹਮਲੇ ਵਿਚ ਸਾਡੇ 3 ਜੇ.ਸੀ.ਓਜ਼ ਅਤੇ 15 ਸਿਪਾਹੀ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ ਸਨ, 19 ਜਵਾਨ ਜ਼ਖਮੀ ਵੀ ਹੋਏ ਸਨ। ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਫੌਜ ਦੇ ਭੱਜਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਉਸ ਚੌਕੀ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲੈ ਲਿਆ। ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਸਾਡੀ ਦੂਸਰੀ ਟੀਮ ਟਾਈਗਰ ਹਿੱਲ ਪਹੁੰਚੀ, ਸਾਡੀ ਟੀਮ ਵਿਚ ਕਾਫੀ ਜਾਨੀ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ, ਸਾਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਸਾਡੇ ਸੀਓ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਹ ਇਲਾਕਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਾਂਗੇ। ਅਸੀਂ ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਅੱਗੇ ਵਧੇ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਚੌਕੀਆਂ ‘ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਫੌਜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀਆਂ।

ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲ ਜਾਵੇ…

ਇਸ ਦੌਰਾਨ 2 ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਫੌਜੀ ਹੇਠਾਂ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਫੋਨ ‘ਤੇ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਦੱਸਦਾ ਸੀ। ਸੰਚਾਰ ਦਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੋਕ ਕਿਸੇ ਵੀ ਫ਼ੌਜੀ ਜਵਾਨ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਲੈਣ ਲਈ ਆਸ-ਪਾਸ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦਾ ਹਾਲ-ਚਾਲ ਪੁੱਛਦੇ ਸਨ।

ਮੇਰੇ ਮਾਮੇ ਦਾ ਲੜਕਾ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਖੁਦ ਉਸ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਲੈ ਕੇ ਪਿੰਡ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਰੋ ਪਿਆ। ਅਸੀਂ ਸਰਹੱਦ ‘ਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨਾਲ ਲੜ ਰਹੇ ਸੀ, ਪਰ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਜੰਗ ਲੜ ਰਹੇ ਸਨ, ਉਹ ਸਾਡੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਜੰਗ ਲੜ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਹਨ, ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਹਨ, ਸਾਡਾ ਇੱਕੋ ਹੀ ਖਿਆਲ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਹੈ ਜਾਂ ਆਪ ਮਰਨਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਿਰੰਗਾ ਲਹਿਰਾਉਣਾ ਹੈ। ਅੱਜ 25 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਬਲਜੀਤ ਸਿੰਘ ਕਾਰਗਿਲ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਏ ਉਹ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੇ ਹਨ। ਉਹ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ।