ਝੂਮੇ ਜੋ ਪਠਾਨ: ਬਿਕਨੀ ਵਾਲਾ ਸੀਨ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਕੀ ਹਾਈਟ ਜਾਰੀ ਹੈ
ਰੰਗ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਜੇ ਉਹ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਬਣ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਗਲਤੀ ਹੈ। ਜੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਹੰਗਾਮਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜੇ ਅੰਗ ਵਿਚ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਵਾਲ ਹੈ? ਜੇ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਲਾਲੀ ਵਧੇ ਤਾਂ Hiiiii ਅਤੇ ਜੇ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਦੀ ਲਾਲੀ ਵਧੇ ਤਾਂ ਹਾਇ ਹਾਇ।
ਜਦੋਂ ਲਾਲ ਰੰਗ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਲਿਪਟਦਾ ਹੈ,ਇਹ ਮਨ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਮੱਥੇ ਤੇ ਚਿਪਕਣ ਨਾਲ ਜੇਤੂ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਰਾ ਰੰਗ ਹਿਰਦੇ ਵਿੱਚ ਹਰਿਆਲੀ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਪੌਰਾਣਿਕ ਲਿਖਤਾਂ ਲਿਖਣ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਸਿਰਜਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਨੀਲਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸੂਟ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਦਿਸਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਨੀਲਕੰਠ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪੀਲਾ ਰੰਗ ਜਿੱਥੇ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਸਿਆਣਪ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਇਹ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਭਗਵਾ ਰੰਗ ਪਵਿੱਤਰਤਾ, ਸ਼ੁੱਧਤਾ, ਕੋਮਲਤਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਹੈ। ਰੀਲੀਜ਼ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਠਾਨ ਦਾ ਪਰਚਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਕੀ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਕੀ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਪਠਾਨ ਚਲੇਗਾ ਤਾਂ ਹਾਲ ਜਲੇਗਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਹਨ। ਕਾਫੀ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਕੋਈ ਬਾਲੀਵੁੱਡ ਫਿਲਮ ਆਈ ਹੈ, ਜੋ ਫਰਸ਼ ਤੇ ਪਏ ਇਸ ਜਗਤ ਨੂੰ ਆਸਮਾਨਾਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੱਖਣ ਫ਼ਿਲਮ ਇੰਡਸਟਰੀ ਦਾ ਜਲਵਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੁੰਬਈ ਦਾ ਤਲਵਾ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਗਿਣਤੀ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਹਾਊਸਫੁੱਲ ਹਨ ਪਰ ਕਈਆਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਬੱਤੀ ਅਜੇ ਵੀ ਗੁਲ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਢੰਗ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਬਵਾਲ ਅਤੇ ਅੰਗ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਵਾਲ? ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਲਾਲੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੇ ਤਾਂ Hiiiii ਅਤੇ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਦੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਹਾਇ ਹਾਇ। ਤਾਹੀਓਂ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਜਿਧਰ ਵੀ ਦੇਖੋ ਗੂੰਜ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਲੁੱਟ ਲਿਆ ਭਗਵੇਂ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਤੰਗ ਕੀਤਾ ਇਹਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੇ। 57 ਅਤੇ 37 ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿਣਗੇ। ਬਿਕਨੀ ਸੀਨ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਬਕਵਾਸ ਅਜੇ ਵੀ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਲਾਲ ਅਤੇ ਪੀਲੇ ਨਾਲ ਬਣੇ ਰੰਗ ਦਾ ਅਸਰ ਦਿੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਘਰ ਕਰ ਗਿਆ, ਪਰ ਅਸਲ ਰੰਗ ਦੇ ਮਾਇਨੇ ਅਤੇ ਅਰਥ ਅਜੇ ਵੀ ਦੂਰ ਹਨ।
ਫ਼ਿਲਮ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਐਕਸ਼ਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ। ਰੀਲ ਵਿੱਚ ਅਦਭੂਤ ਕਾਰਨਾਮੇ ਹਨ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਉਹੀ ਪੁਤਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾੜਨ ਅਤੇ ਜੁੱਤਿਆਂ ਨਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਫੋਟੋਆਂ ਖਿੱਚ ਵਾਉਂਣ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ। ਅੰਦਰ ਪਿਆਰ ਹੈ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਨਫ਼ਰਤ। ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਵੱਧਦੀ ਉਮਰ ਦੀ ਦਲੇਰੀ ਹੈ ਤਾਂ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਖ਼ਰਚ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਜਮਾ ਕਰਨ ਦਾ ਜ਼ੋਰ। ਮੌਸਮ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਖਰਾਬ ਹੋਵੇ, ਸੀਟ ਬਲੈਟ ਨਾ ਬੰਨ੍ਹੋ, ਫਿਲਮੀ ਸੀਨ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੀਟ ਤੋਂ ਉੱਠਣ ਨਹੀਂ ਦੇਣਗੇ। ਕਹਾਣੀ ਪਾਵੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦੱਸਣ ਤੇ ਇੱਕ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇ ਪਰ ਫ਼ਿਲਮ ਪੂਰੇ ਦੋ ਘੰਟੇ 26 ਮਿੰਟ ਦੀ ਹੈ ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਿੱਲਣ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗੀ।
ਇੱਕ ਹਨੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਮੋਰੀ ਰਾਹੀਂ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਆਈ ਅਤੇ ਰੰਗ ਲਿਆਈ। ਪਰ ਉਹ ਰੰਗ ਸਤਰੰਗੀ ਪੀਂਘ ਸੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਲਾਲ, ਸੰਤਰੀ, ਪੀਲਾ, ਹਰਾ, ਨੀਲਾ, ਨੀਲਾ ਅਤੇ ਵਾਇਲੇਟ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ। ਇਕਸੁਰਤਾ ਸੀ। ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਸੀ. ਕੋਈ ਸਨਸਨੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕੋਈ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਨਹੀਂ ਸਨ. ਪਰ ਹੁਣ ਇਹ ਜਮ੍ਹਾ ਲਾਲ ਹੈ। ਸੁਰਖ਼ ਲਾਲ. ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ, ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ। ਮਨ ਵਿਚ, ਭਾਵਾਂ ਵਿਚ ਖਿਆਲਾਂ ਅਤੇ ਖ਼ੁਆਬਾਂ ਵਿਚ। ਕੀ ਜ਼ਹਿਰ ਕੋਲ੍ਹਣ ਵਾਲੇ ਇਸ ਨੂੰ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਨ? ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਬੀਜ ਬੀਜ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਨਹੀਂ. ਇਹ ਹੀ ਸੰਦੇਸ਼ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ। ਪਰ ਸੰਦੇਸ਼ਵਾਹਕ ਅੱਜ ਤੋਂ ਨਹੀਂ, ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਰੱਸੀ ਵਿੱਚ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾ ਕੇ ਭਜਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਰੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਸੜ ਰਹੇ ਹਨ।
ਦਿੱਲ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮਾਣ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਸ਼ਾਣ ਵੀ. ਨਾ ਤਾਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਮਾਨਸਿਕ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਨੁਹਾਰ ਦੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਤੂੰ ਮੋਹੇ ਗਰੁਵਾ ਗੁਨਗੁਨਾਉਂਦੇ ਨਜ਼ਰ ਆਏ ਸੀ? ਇਹ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ ਉਦੋਂ ਦਿਲਵਾਲੇ ਕਹਾਉਂਦੇ ਸਨ ਤੇ ਅੱਜ ਦੇ ਬੇਸ਼ਰਮ ਤੇ ਪਠਾਨ ਕਹਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਇਹ ਕਹੇ ਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਲੱਖਾਂ ਕਮਾ ਕੇ ਆਟਾ-ਪਾਣੀ ਲੈ ਲਵੇਗਾ ਪਰ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇੱਥੇ ਸਭ ਕੁਝ ਰਹਿ ਜਾਵੇਗਾ। ਭਾਵੇਂ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੰਗਾਮਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ 2023 ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਡਿਜ਼ਾਸਟਰ ਫ਼ਿਲਮ ਸਾਬਤ ਹੋਵੇਗੀ, ਪਰ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਕੇ 4 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਆਈ ਫ਼ਿਲਮ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣੋ।
ਅਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਇਸ ਲਾਈਨ ‘ਤੇ ਸੋਚਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਦੀਪਿਕਾ ਨੇ ਸ਼ਾਹਰੁਖ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋ।
ਅਤੇ ਪਠਾਨ ਦਾ ਜਵਾਬ ਆਉਂਦਾ ਹੈ- ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਅਨਾਥ ਹਾਂ?
En esta nocheLa vida es completaEn este segundoLa vida es vírica